advertentie Een Anglo-Amerikaans Menu met Franse Ingrediënten
Great Australasian Organs VI
The Organ of Wellington Cathedral, New Zealand
Jane Watts
The Star Spangled Banner – Concert Variations Op.23 (Dudley Buck); Pastorale – By the Waters of Babylon (William Lloyd Webber); Introit (William Lloyd Webber); Arietta in A Minor (William Lloyd Webber); Epilogue (William Lloyd Webber); Reccesional (William Mathias); Pastorale Op. 26 (Alexandre Guilmant); Fugue in F major Op. 72 No. 2 (Alexandre Guilmant); Offertoire Op. 75 No. 4 (Alexandre Guilmant); Pièce Caractéristique Op. 75 No. 1 (Alexandre Guilmant); Fugue in F Minor Op. 75 No. 3 (Alexandre Guilmant); Morceau Symphonique Op. 75 No. 2 (Alexandre Guilmant); Four Preludes on Well-Known Carols (Herbert Sumsion).
Label: Priory – PRCD 775
Tijdsduur: 73:31
Booklet: 14 pagina’s, Engels
Organist Aart de Kort vergelijkt op zijn website het samenstellen van een goed concertprogramma met het samenstellen van een uitgebalanceerd menu. Deze culinaire beeldspraak is ook heel goed van toepassing op het maken van een evenwichtig cd-programma. Een voorgerecht moet vol van smaak zijn en de eetlust opwekken, terwijl de hoofdgerechten best zwaardere ingrediënten mogen bevatten. Het toetje hoeft niet te zwaar te zijn, dat mag best wat luchtiger. Een mooi menu bestaat uit aantrekkelijke, afwisselende gerechten, waarbij smaken elkaar afwisselen, aanvullen, opvolgen en versterken. Een goed feestmaal wordt echter wel gekenmerkt door een zekere mate van eenheid.
Wanneer we naar de menukaart van deze compactdisc kijken, lijkt het alsof we met het toetje beginnen. Een showstuk op die overbekende Amerikaanse evergreen, je ziet de Yankees bij wijze van spreken al rechtop in de houding springen, de hand op het hart. Een stuk dat heel goed past in de sfeer van de concerten zoals Virgil Fox deze op zijn eigen onnavolgbare wijze gaf. Tussen elke variatie verwacht je dan ook bijna diens aanstekelijke aan-elkaar-praat-praatje te zullen gaan horen, dat is vanzelfsprekend (helaas) niet het geval. Na deze vlotte introductie volgt flink wat werk van Lloyd Webber en Guilmant. Watts heeft voor kortere werken gekozen en dat wreekt zich. Het is allemaal toch een beetje meer van hetzelfde. Om in de beeldspraak te blijven, de hoofdgerechten onderscheiden zich te weinig van elkaar, je blijft met dezelfde soort smaken zitten en raakt verzadigd op een onprettige manier. Daar helpt het culinaire intermezzo van Mathias en het dessert van Sumsion niets meer aan. Met een wat onbevredigd gevoel verlaat je de muzikale dis.
Deze compactdisc kan voor de ´locals´ aardig zijn als muzikaal visitekaartje van hun orgel in de Wellington Cathedral, maar voor de Europese markt is hij van minder belang. [ANDRÉ KRUIJF]
