Twee keer binnen een maand lees ik een artikel waar mijn mond van openvalt.
Eerst bleek het orgel in de Caroluskapel in Roermond een nieuwe windvoorziening gekregen te hebben omdat “volgrepig spel niet mogelijk” zou zijn. Nou, vraag je dan af of dergelijk spel op zo’n orgel gerechtvaardigd is. Bedenk dat de hele verdere windvoorziening, tot en met de cancellen en de intonatie gebaseerd is op een tevoren bepaald windaanbod.
advertentie
Vandaag werd ik verrast door de mededeling dat het Witte-orgel in Gorinchem dan toch een zwelkast krijgt. De Hoge Raad heeft in al haar wijsheid beslist dat een dergelijke kast de orgeltoon niet aantast.
Het is niet direct de klank, maar wel het historisch materiaal, de pijpen, die er naar mijn mening bij elke stembeurt van langs krijgen. Bovendien vraag ik mij af of de pijpen in deze zwelkast zonder een grondige herintonatie naar verwachting zullen klinken.
Waarom is niet de constante, het orgel, de maatstaf voor wat er klinkt, maar de variabele, de organist? Als je een 2CV (ook al haast een monument) rijdt ga je er niet mee in Zandvoort racen, en met een Ferrari ga je niet je wekelijkse boodschappen doen. Zorg om een monument moet toch niet bij de rechter worden uitgespeeld?
Waarom blijven adviseurs en zich respecterende orgelmakers buiten beeld? Is de soep zo heet dat men bang is de mond te branden? Ik ben reuze benieuwd naar de volgende (mis)stappen.
Wouter van Kuilenburg, Boxmeer
